Aankomst Vietnam

Na een dikke knuffel met moeders op Singapore airport was ik klaar voor een nieuw avontuur. Het alleen door de immigratie gaan gaf een dubbel gevoel. Erg jammer om afscheid te nemen van moeders na die leuke tijd samen, maar ook weer heerlijk om mijn eigen weg te zoeken. Het gevoel van nieuwsgierigheid naar nieuwe mensen, ervaringen, uitdagingen en dealen met shit situaties is een soort van verslavend. 

Omdat ik geen retourticket vanuit Vietnam geboekt had heeft het me 3 uur gekost om door de immigratie van Hanoi te komen. Eenmaal in de taxi kreeg ik door in wat voor stad ik beland was. Wat een puinhoop van mensen en verkeer, maar wat een heerlijke sfeer hangt er in die stad. Ik kan niet omschrijven wat het is, maar de stad voelt heel plezierig. 
In het hostel heb ik Mark weer ontmoet, een oude vriend van Noosa, waarmee ik samen Vietnam en Cambodja ga doen. De band tussen ons is bijzonder, we kunnen uren lachen om de meest onnozele dingen, we hebben dezelfde interesses en dezelfde manier van reizen. En omdat we beide solo backpackers zijn, kunnen we elkaar ook prima een dag, middag of avond missen om ons eigen plan te trekken. 

Struinend door een van de drukste markten van Hanoi liep ik, geloof het of niet, Rob, regelrecht op een oud klasgenootje van VWO in. 5 jaar niet meer gezien, geen idee dat hij aan het reizen was en blijkbaar tegenlijk met mij in Australië heeft gezeten, maar we hebben wel de prachtigste avond in Hanoi beleefd, of all places haha. Jaja de wereld is en blijft klein. 

Na 3 dagen Hanoi zijn we naar Sapa gegaan, een klein plaatsje in de bergen met waanzinnige rijstvelden. We bleven bij een locale familie thuis slapen, die ons rondleidden, voor ons kookte en natuurlijk onze bedjes hadden opgemaakt. Een vreemde taxi rit met een chauffeur die maar bleef schaterlachen en steeds stopte om zijn voeten op de bijrijdersstoel te leggen, en ook nog eens verkeerd reed, waren we een beetje sceptisch. Toen de chauffeur voor de laatste keer stopte, opende een klein meisje met een raar gebit onze deur. Omdat wij er vast van overtuigd smeet Mark de deur in haar gezicht dicht, waarna de taxi chauffeur het raam opende en het meisje onze tassen vriendelijk uit de auto greep. Na een moeilijke conversatie (geen Engels) begrepen we dat dit een van de kinderen van de familie was. Oeps. Nouja een pak koekjes en een selfie hebben het weer goed gemaakt. In Sapa hebben we 3 dagen trekkings gemaakt. We zijn flink verdwaald en hebben uren door de slipperige, natte rijstvelden gelopen zonder water of eten. Het was een flinke lichamelijke uitdaging, maar de uitzichten waren meer dan prachtig. 

Momenteel zijn we in Halong Bay, een van de 7 wereldwonderen. Gisteren zijn we gaan eilandhoppen, zwemmen, kajakken en hebben drijvende vissersdorpen bezocht. Vandaag hebben we met een motor het eiland verkend en van opnieuw mooie uitzichten genoten. Ook vandaag hebben we weer een modderige berg beklommen en ons beklaagd over de moeite die je moet doen voor een mooi plaatje. Maar tegelijkertijd besefte we ons dat het toch ook niet zo heel verkeerd is om als enige zorgen te hebben hoe je die fucking berg omhoog kruipt zonder een lelijke slipper te maken. De afgelopen dagen hebben we doorgebracht met James en Laura, 2 Engelsen die met Rob Pennekamp op een boerderij in Australië hebben gewerkt haha. De wereld is nog steeds klein.

De bevolking hier is schattig. Meer dan dagelijks worden we aangevlogen door mensen die ons blonde haar willen voelen en onze armen willen aaien. Ondanks de zware geschiedenis die het land kent zijn de mensen zeer vriendelijk en behulpzaam. Met uitzondering van de (corrupte) politie, die ons regelmatig staande houdt en ons laat betalen voor een of andere onbenullige reden. 

Morgen zullen we de bus naar Ninh Binh nemen. De groete aan Holland, ik hoop dat iedereen flink heeft genoten van de eerste paar zonnestralen! Zag er heerlijk uit.