Vietnam 2

We zijn intussen weer een stuk afgezakt in Vietnam (Dalat momenteel). Dankzij de nachtbussen hebben we veel kilometers kunnen maken. Het woord slaapbussen zal ik niet snel in de mond nemen, omdat de blauw-rode bordeel lichten, de microfoon met echo effect, het om de 30 seconden op de klakson vliegen en de chinese 'slaap'muziek niet bepaald slaapbevorderend werken. Gelukkig zijn we nog jong en niet kapot te krijgen. Tot vandaag.. momenteel liggen we alle 4 asociaal plat terwijl er veel gezelligheid in het hostel gaande is. we zijn gaan canyoning vandaag, dat betekend abseilen, cliff jumpen, tokkelen, rots glijden en zwemmen door een wilde rivier. Pff dat was toch wel heftiger dan verwacht. Vooral als je hoofd langer onder water blijft dan je je adem kan inhouden. En pijnlijker. Een verkeerd stapje betekende een blauwe plek erbij. Maar de adrenaline stroomde door ons lijf (net zoals het troebele rivierwater), en dat is ook zeker veel waard.

Gisteren heb ik weer een rondje kapper gedaan en werd omsingeld door 5 Vietnamezen. De een met de kam, de ander met een schaar, de ander met een fles water, koffie, koekjes, boekjes, selfies etc. Wat vinden ze het prachtig, de lengte en de haarkleur (en de portemonnee uiteraard) haha. Het kapsel is eerder achteruit gegaan dan vooruit en er zitten een soort witte cirkels op bepaalde plekken in mijn haar. Bambi is mijn nieuwe bijnaam. 

We hebben gisteren Rob en Frank weer ontmoet, waarmee we zowel Hué als Hoi An samen hebben gedaan en nu dus ook Dalat. Met Frank heb ik eergisteren een door de overheid gebouwd pretpark bezocht (communisme) waar op enkele andere backpackers niemand was. Na 3 rondjes in elke achtbaan, het schommelschip, de valtoren en het reuzenrad, enkele blikjes Heineken en een doos popcorn hadden we genoeg pret beleefd haha. Wel een bijzondere ervaring. 
Mijn Engelse kameraad maakt 12 keer per dag dezelfde grap, wil 5x per dag thee met melk drinken, is een stresskip en niet te harden als hij honger heeft haha. We hebben het erg leuk samen hoor, maar zoals altijd wanneer je veel tijd met iemand doorbrengt beginnen sommige dingen opvallend te worden. Gelukkig maken Rob, Frank en de andere backpackers andere grapjes, kennen zij deze thee met melk drang niet en kunnen lachen om de mislukte backpacker momenten haha. Er is al heel wat mis gegaan de afgelopen dagen, miscommunicatie met locals was vaak het probleem. Maar we leven nog, krijgen te eten en hebben een slaapplek. De mensen zijn zo vriendelijk, het eten is lekker en de omgeving prachtig, niks te klagen wat mij betreft! 

In Hoi An hebben we uiteraard kleren laten aanmeten (daar staat Hoi An om bekend) en we werden uitgenodigd voor een lunch op de grond samen met de naaistertjes, tussen alle lapjes stof. Ook hadden ze Heineken. Mijn op maat gemaakte jassen zijn op weg naar Nederland. Het eindresultaat was OK, heb wel eens lelijkere jassen gezien haha. Maar de ervaring op zich was wel leuk zullen we maar zeggen. Zoals in iedere winkel of restaurant hier wonen de eigenaren in hun winkeltje. Zo staan de kindertandeborsteltjes op de toiletten, worden de massages op hun campingbedjes gegeven en wordt de luier verschoond naast je pan met tofu. Rond 18u gaan de rekken opzij en komen de slaapmatjes, plastic kinderstoeltjes en tv kasten tevoorschijn. Uit ieder winkeltje komt een heerlijke geur van verse kruiden en lekker eten en de families komen samen voor een diner tussen de souvenirs.

I heb net even op de kalender gekeken en zie dat we nog maar zo'n 2 weken over hebben voor het laatste beetje Vietnam en heel Cambodja. Dat was dus gas geven! Daarna zal het ticket richting Europa geboekt worden. Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien!!